Μαύρο πρόβατο

Σαν σήμερα…Την 14/3/1942…

Σαν σήμερα "πέφτουν" οι υπογραφές της δανειακής συμφωνίας μεταξύ της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας.
Το γνωστό «αναγκαστικό δάνειο» της Ελλάδας προς τους κατακτητές.
Την ημέρα των υπογραφών η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Αυτή η απόφαση της ανακοινώθηκε 9 ημέρες μετά!!!

Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη - Μ. Ανατολή -Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ’ αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της. Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης.
Στόχος των ναζί τι άλλο; Τα πετρέλαια της Λιβύης και της Μ. Ανατολής.

Η Ελλάδα δεν άντεχε την χρηματοδότηση, μέχρι που και η τότε κατοχική ελληνική κυβέρνηση Τσολάκογλου απειλούσε με παραίτηση.
Ο Άλτενμπουργκ, ο πληρεξούσιος για την Ελλάδα, ειδοποιούσε το Βερολίνο για την πείνα και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Το πρόβλημα των υπέρογκων δαπανών κατοχής, η λεηλασία του τόπου  και η έλλειψη αγαθών, είχε ως φυσικό επακόλουθο τον λιμό.
Κάτι που επιβεβαίωνε κι ο εκπρόσωπος του Βατικανού, Nούτσιος Α. Ρονκάλι, ο μετέπειτα Πάπας Ιωάννης ΚΓ’ μέτα από έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί.
Με βάσει αυτές τις έρευνές ο  λιμός είχε ως αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα και Πειραιά τον χειμώνα του 1941-42.

Αυτό βόλευε το Λονδίνο, που διατηρούσε τον υποσιτισμό στην χώρα μας, αφού ήθελε να εξωθήσει τον ελληνικό πληθυσμό προς την αντίσταση.
Με την πείνα και τους θανάτους να χτυπάνε κόκκινο, ανέβαιναν  τα φιλοαγγλικά αισθήματα στην Ελλάδα κι αυτό ήταν μια απειλή για τους Γερμανούς, που φυσικά δεν τους άφηνε αδιάφορους.

Το 1941 έκαναν  μια προσπάθεια οι δυνάμεις κατοχής στέλνοντας στην Ελλάδα οικονομικούς τεχνοκράτες, χωρίς όμως να υπάρξει «θετικό» αποτέλεσμα.
Θα έρθει όμως την περίοδο Ιανουαρίου -  Μαρτίου του 1942 η  ιταλο-γερμανική Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων,στη Ρώμη.
Εκεί οι Γερμανοί θα επιμείνουν σε κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα που οδήγούσε την διάσκεψη  σε αδιέξοδο.
Την λύση λοιπόν την έδωσε τότε ο Ιταλός τραπεζίτης Ντ’ Αγκοστίνι, που πρότεινε την λύση του γνωστού δανείου.
Έτσι, οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται από την Ελλάδα ως δάνειο προς τη Γερμανία και την Ιταλία.

Οι υποχρεώσεις τώρα του αναγκαστικού δανείου ήταν οι εξής:

1. Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
2. Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος , άνω του ποσού αυτού, θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές, δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
3. Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (άρθρο 4).
4. Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρο 5).

Η δανειακή σύμβαση συμφωνημένη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας αποτελούσε υποχρεωτική εκτέλεση (αναγκαστική) για την Ελλάδα.
Κάθε μήνα η υπό κατοχή ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει προκαταβολές του δανείου, το ύψος το οποίου δεν προσδιοριζόταν!!!
Το δάνειο, φυσικά, δεν περιελάμβανε τόκους και ήταν σε δραχμές.

Με εμπιστευτικό έγγραφο ο Έλληνας υπουργός οικονομικών δίνει εντολή στην Τ.Ε. να συμμορφωθεί και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.
Ακολούθησαν κάποιες τροποποιήσεις μεταξύ των συμβαλλόμενων, που μετέτρεψαν την αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.
Έτσι το «αναγκαστικό» δάνειο έγινε κοινό συμβατικό δάνειο!
Στην πρώτη τροποποίηση (2/12/1942) αποφασίζεται τα δανεικά ποσά να είναι αναπροσαρμοσμένα και να αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943.
Μάλιστα κατεβλήθησαν δεκαεννέα δόσεις του δανείου και στην συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του με αποτέλεσμα να γίνει έντοκο λόγω υπερημερίας.

Τα δάνειο κατά την Τ.Ε. ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201δολ. το 1944 και κατά τον Άλτενμπουργκ σε 400 εκατ. μετακατοχικά μάρκα.
Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους πλέον ανέρχεται σε δεκάδες δις ευρώ…

Από τον Σεπτέμβριο του 1944, που το δάνειο είναι συμβατικό, σταθερού νομίσματος και έντοκο κι όχι αναγκαστικό, αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική.
Αυτή ήταν και η συμφωνία του Λονδίνου το 1953, που ανέστειλε την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Η Ελλάδα στην διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠ ΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. τον Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του.

Οι κυβερνήσεις της χώρας μας, κάποιες φορές προσπάθησαν να πάρουν πίσω το κατοχικό δάνειο.

Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966. Τότε που η Γερμανία είχε ισχυριστεί ότι  ο Κ. Καραμανλής είχε εγγράφως παραιτηθεί από την απαίτηση του δανείου.
Αργότερα το πήρε πίσω και είπε πως υπήρξε προφορική παραίτηση του Καραμανλή, κάτι που διέψευσε ο ίδιος.
Με διακοίνωση τον Μάρτη του 1967 η Γερμανοί παραδέχτηκαν ότι δεν υπήρξε καμία παραίτηση Καραμανλή.

Οι προσπάθειες στην ουσία μέχρι σήμερα ήταν ασθενείς έως ανύπαρκτες.
Κι όσες φορές προσπάθησε κάποια ελληνική κυβέρνηση να φέρει το θέμα στην επιφάνεια, οι Γερμανοί πάντα το απέφευγαν με δικαιολογίες τύπου το δάνειο εντάσσεται στην συμφωνία του Λονδίνου, μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιες απαιτήσεις κλπ.
Μάλιστα μετά το 1990 επανέλαβαν οι Γερμανοί ότι είχε παραιτηθεί ο Καραμανλής του δανείου, παρά την διακοίνωση της ίδιας της χώρας τους το 1967.

Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείστηκε από την χώρας μας παραβιάζοντας το άρθρο 49 της συνθήκης της Χάγης του 1909 που ισχύει μέχρι σήμερα.
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά την καταστροφή που προκάλεσε στην χώρα μας (και σε όλη την Ευρώπη φυσικά), τους νεκρούς που προκάλεσε και την καταστροφή της οικονομίας. Μιας χώρας που κυριολεκτικά εξαθλιώθηκε από τους ναζί.

Μένει να δούμε αν η σημερινή κυβέρνηση έχει σκοπό να κυνηγήσει μέχρι εσχάτων την αποζημίωση της χώρας μας, από την φασιστική λαίλαπα που πέρασε κι άφησε πίσω της μια ισοπεδωμένη χώρα, καταληστευμένη και με φρικτά εγκλήματα που δεν τα χωρά ανθρώπινος νους.
Θεωρώ ότι δεν είναι μόνο η οικονομική οφειλή των Γερμανών προς την Ελλάδα.
Αλλά πάνω από όλα η εξιλέωση των θυμάτων και ο σεβασμός αυτών που πολέμησαν με λύσσα τον φασισμό και το μίσος των ναζί κατακτητών με οποιοδήποτε κόστος.

Stevefil

Πληροφορίες από topontiki.gr