Μαύρο πρόβατο

Ευρώ ή Δημοκρατία;

 Και γιατί όχι Ευρώ ή δραχμή; 

 

Προφανώς το ερώτημα μας αυτό, τίθεται για να κατανοήσουμε και να συζητήσουμε, το κατά πόσο το νόμισμα αυτό ή μάλλον καλύτερα, οι πολιτικές της ευρωζώνης, και της ΕΕ γενικότερα, πλήττουν την έννοια και την εφαρμογή της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Μέχρι σε ποιο σημείο μπορούμε να διαχειριστούμε τη χώρα και την οικονομία μας;

Πόσο μπορεί ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης, να διαμορφώσει γενικότερα την πολιτική που θέλει, εφόσον του υπαγορεύονται συγκεκριμένες πολιτικές με αυστηρότατη γραμμή τήρησής τους, από εξωτερικούς παράγοντες – εταίρους, με κυρίαρχο πρόταγμα τη σωτηρία και τη σταθερότητα της ευρωζώνης ;

Τα θέματα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.

Το ζήτημα όμως είναι, να επαναπροσδιορίσουμε και να θέσουμε τις προτεραιότητές μας, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες και να σκεφτούμε τι είναι πιο σημαντικό;

Η ζωή μας, (και όχι η επιβίωσή μας), με όρους αξιοπρεπείς και ανθρώπινους;

 Ή η επιβίωση ενός οικονομικού συστήματος, που αποδεδειγμένα έχει φέρει τον πόνο, το θάνατο μέσα από αυτοκτονίες, από σοβαρές ελλείψεις φαρμάκων, ιατρικού προσωπικού στα νοσοκομεία, τις εκδιώξεις πολιτών από τα σπίτια τους, τον υποσιτισμό παιδιών και ενηλίκων και δεν ξέρω κι εγώ πόσων ακόμη δεινών, σε χώρες της νότιας Ευρώπης, που ατυχώς προσπαθούν να ακολουθήσουν οικονομικά, τις χώρες που βασίζουν την οικονομία τους στη βαριά βιομηχανία.

Πραγματικά αναρωτιέμαι ποια λογική μας υπαγορεύει την υπομονή και την ανοχή μας, σε μια τέτοια οδυνηρή και επικίνδυνη κατάσταση, που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στην καταστροφή; 

Είδαμε πολύ πρόσφατα και συγκεκριμένα μετά τα το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου, έπειτα από ένα ηχηρό ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός, την κυβέρνηση να υποχωρεί και τελικά να υπογράφει και να συναινεί σε ένα ακόμη μνημόνιο, με πολύ αγριότερους όρους για τον λαό. 

Ο λόγος; Η πρόφαση πως δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Με λίγα λόγια, προσπαθούν να μας περάσουν ένα μήνυμα:

Είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε τις ζωές αλλά και τη χώρα μας, θυσία για την σωτηρία και την επιβίωση πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων, που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο με τα συμφέροντα του μέσου Έλληνα πολίτη, ( ενδεικτικά αναφέρω το ειδικό ταμείο εκποίησης δημόσιας περιουσίας, που εμπεριέχει «φιλέτα» και παραλίες και πολλά άλλα ακόμα, αξίας 50 δισεκατομμυρίων ευρώ).

Προσωπικά λοιπόν, τοποθετούμαι και τάσσομαι ενάντια στις όποιες πολιτικές και όποιες δικαιολογίες, ακούγονται υπέρ αυτού του ξένου νομίσματος, του ευρώ.

Ενός νομίσματος του οποίου η ισοτιμία καθορίζεται από άλλους, για εμάς, με αποτέλεσμα αυτό το μέσο συναλλαγών, να έχει γίνει το όπλο που μας σημαδεύει.

Το μέσο, γίνεται αυτοσκοπός και σκορπά τον τρόμο.

Διαλύει χώρες και πληθυσμούς.

Υπόσχεται ευμάρεια και σταθερότητα.

Σταθερότητα που όμως πουθενά δεν βλέπουμε, δεν βιώνουμε στον υπαρκτό κόσμο. Στην αληθινή οικονομία. 

Στα λογιστικά προγράμματα των τραπεζών, μπορεί όλα να βαίνουν καλώς, (που πολύ αμφιβάλλω), όμως έξω στην ζωή μας καθημερινά, βλέπουμε πως το νόμισμα αυτό έχει στερέψει, δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στις τσέπες πολύ λίγων.

Δεν αποτελεί αξιόγραφο, όπως συνήθως τα εθνικά νομίσματα.
 Αντίθετα αποτελεί χρεόγραφο, καθώς για την απόκτησή του υπάρχει ένα ποσοστό χρέωσης για τη χώρα που το αγοράζει, ώστε να το χρησιμοποιήσει. 

Τι είδους νόμισμα λοιπόν είναι αυτό;

 Πόσο μπορεί να οδηγήσει στην ουσιαστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας; 

 

 Προσωπικά θεωρώ πως δεν μπορεί καθόλου ούτε το συγκεκριμένο νόμισμα, αλλά ούτε και οι πολιτικές που το πλαισιώνουν και το ανδρειώνουν, να μας εξασφαλίσουν έστω παρ’ ελπίδα, καλύτερες μέρες. 

Είναι αυτοκαταστροφική επίσης η εθελοτυφλία που διακρίνεται σε κάποιους συμπολίτες μας.

Που κάνουν πως δεν βλέπουν τον κίνδυνο που ξεδιπλώνεται μπροστά, και λένε πως δεν θέλουν άλλο νόμισμα, παρά μόνο το ευρώ.

Τρέμουν στην σκέψη ότι μπορεί να χάσουν τις καταθέσεις τους (πράγμα το οποίο είναι περισσότερο πιθανό φυσικά, εντός του ευρώ, καθώς σε λίγο θα καλεστεί το κράτος να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει ήδη πάρει και χωρίς παραγωγική δυνατότητα, αναρωτιέμαι από πού θα συγκεντρώσει τα πολυπόθητα ευρώ), και δεν τρέμουν στην ιδέα της απώλειας της πατρίδας, των εδαφών και των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων.

Άλλοι φοβούνται μήπως φεύγοντας από το ευρώ, εμπλακούμε σε κάποιου είδους πόλεμο.

Μα πόλεμο ζούμε ήδη!
 Χωρίς όπλα.
Έναν αργό, βασανιστικό, ανέξοδο πόλεμο.

 Μας αποπροσανατολίζουν, μας πουλάνε φτηνή καθημερινή προπαγάνδα, μας θολώνουν τα νερά και τελικά, φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μας έχουν κάνει υποχείρια των πιο σκοτεινών και σαδιστικών τους ορέξεων.

Πειραματόζωα μιας νέο-εκφασιζόμενης Ευρώπης, που δεν διστάζει να προβεί και σε γενοκτονίες, προκειμένου να επιβεβαιώσει το εκ προοιμίου στρεβλό και αποτυχημένο της σχέδιο

.

Και φυσικά αναφέρομαι στους ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι όχι μόνο σύμμαχοι δεν είναι, αλλά αποτελούν  τον πιο επικίνδυνο εχθρό, που έχει απειλήσει την Ελλάδα τα τελευταία 70 χρόνια.

Πατάνε πόδι στα χώματα που χιλιάδες προγονοί μας, έχυσαν το αίμα τους για να παραμείνουν ελεύθερα και ανεξάρτητα.

Κι εμείς, αναρωτιέμαι, τι κάνουμε;

Μπροστά στο φόβο της απώλειας των ευρω-χρεογράφων, αφήνουμε όλα μας τα κεκτημένα, τις ζωές, τη χώρα έρμαια στα νύχια τους..

Γιατί;

Πόσο άραγε να αξίζουν όλα τα ευρώ τους;

Για μένα, ούτε μια δραχμή!

Μ.Κ.